حالا که دعوت به نفرین رودهای جهان شدی،

حالا که یکی یکی نام رود­ها را می­‌گویی

انگار که نام کوچک شکنجه‌­گرت را،

کشته است .     برگرد، که او خود، خود محمد مرادی را

به ندانستن،

که یک روز خودش تصمیم گرفته که خود را محمد مرادی را ،             (کشته‌­اند.) ادامه مطلب

نوشته‌ام ماهی

بیخودی روی کاغذی

همکارم در اتاق بغلی دارد خودش را می‌کشد

در مهمانخانه شاعران گوشتِ نهنگ می‌خورند

پرده‌ها کشیده است و چشم‌ها خالیست ادامه مطلب

به دهان می‌رسی

و درنمی‌گیری

تنها

خاطر مقطعت

تورا و

تورا که مشتعل است

به هم نشان می‌دهد

پیشکش

به ساعتی که شیشه زیر دندانت می‌خندید ادامه مطلب

ادامه مطلب

حبس می‌کند دو نگاه و از ما اصرار

که برویم     بال دربیاوریم و برویم

بنویسد: حتی حوصله نکنی پلک بزنی، بِگَندی، یا خاک به سر ببری

آنقدر که گریه کنیم و بگوییم می‌خواهیم پیش مادرمان بازگردیم..

ادامه مطلب

راه می‌رویم وُ زنده‌رود را

در چاه بلند  افسردگی می‌اندازیم.
درخت اگر باشیم،
سایه می‌کُشیم
و خاک اگر،
خار می‌پروانیم،
آنگاه، سایه و گل را در چاه بلند افسردگی می‌اندازیم. ادامه مطلب

به علی اسفندیاری، به یاور و مونا و علی، نشاط و شمس و پری، هابرز و ارژنگ و رئوف، که بلد نبودیم و پرسه زدیم

جمعی بودیم وُ دود مشایعتمان می‌کرد

در روز، سنّ می‌گرفتیم وُ فرداش

چین به چشم هوا افتاده بود…

بیدار خوابِ دوپا

بوسیده‌ی احشام

حامله‌ی خون

_ این است پیکری که قصد نشاندنش را بر صندلی چرخدار از قضا و قدرش کم می‌کنم_ ادامه مطلب

خیسِ عرق
از اتاق
گذشت.
دنباله‌ی ندیده‌ها را گرفت، دنباله‌ی خرابی‌ها، و رفت زیر پتو. ادامه مطلب