راه می‌رویم وُ زنده‌رود را

در چاه بلند  افسردگی می‌اندازیم.
درخت اگر باشیم،
سایه می‌کُشیم
و خاک اگر،
خار می‌پروانیم،
آنگاه، سایه و گل را در چاه بلند افسردگی می‌اندازیم. ادامه مطلب

 

به علی اسفندیاری، به یاور و مونا و علی، نشاط و شمس و پری، هابرز و ارژنگ و رئوف، که بلد نبودیم و پرسه زدیم

 

جمعی بودیم وُ دود مشایعتمان می‌کرد

در روز، سنّ می‌گرفتیم وُ فرداش

چین به چشم هوا افتاده بود…

بیدار خوابِ دوپا

بوسیده‌ی احشام

حامله‌ی خون

_ این است پیکری که قصد نشاندنش را بر صندلی چرخدار از قضا و قدرش کم می‌کنم_ ادامه مطلب